Παιδί και Judo




Παιδί και πολεμικές τέχνες 

Από ποιά ηλικία μπορεί ένα παιδί να ξεκινήσει πολεμικές τέχνες;
Η ηλικία που μπορεί να ξεκινήσει ένα παιδί την ενασχόλησή του με τις πολεμικές τέχνες είναι σχετικό. Κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά και να κρίνεται, από τον προπονητή, ο οποίος μετά το δεύτερο με τρίτο μάθημα μπορεί να καταλάβει αν είναι σε θέση να ξεκινήσει να προπονείται. Μια ενδεικτική ηλικία είναι η ηλικία των 4 χρόνων. Αρκετά νήπια αυτής τις ηλικίας έχουν αναπτύξει, ανάλογα βέβαια το οικογενειακό τους περιβάλλον, ικανοποιητικό βαθμό αντίληψης και πειθαρχίας ώστε να κρίνονται ικανά να ξεκινήσουν μια πολεμική τέχνη. Βασικό ζητούμενο είναι η ανάπτυξη δεξιοτήτων (ισορροπία, αντίληψη του χώρου και της απόστασης, συγχρονισμός κινήσεων κ.α), η «άθληση» με την ευρύτερη έννοια προετοιμασίας μέσα από το παιχνίδι και ενδιαφέρουσες για το παιδί δραστηριότητες.





Τι προσφέρει σε ένα παιδί η ενασχόλησή του με αυτό το άθλημα;

Τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ένα παιδί με την ενασχόλησή του με αυτό το άθλημα είναι πολλά και χωρίζονται σε σωματικά και πνευματικά. Διαφοροποιούνται ,κατά ένα μικρό ποσοστό , ανάλογα με την ηλικία του ατόμου αφού οι ανάγκες που έχει ένα νήπιο 4 έως 6 χρόνων είναι διαφορετικές από ένα πιο μεγάλο από 6 έως 10 χρόνων. Για παράδειγμα σε ένα τμήμα από 4-6 χρόνων θα πρέπει να υπάρχει αρκετός χρόνος ,κατά την διάρκεια της προπόνησης, για παιχνίδι. Μελετημένο παιχνίδι που να βελτιώνει την αντίληψη, τον σωματικό έλεγχο, την ισορροπία, τα αντανακλαστικά, την ταχύτητα και πολλά άλλα. Θα έλεγε κανείς ότι η μελετημένη αυτή  άσκηση αποτελεί κοινό τόπο για όλα τα αθλήματα, που μπορεί στο μέλλον να ασχοληθεί ένα άτομο, είτε λέγεται ποδόσφαιρο μπάσκετ βόλεϊ κλπ. Γενικότερα το παιχνίδι είναι μια διαδικασία που βοηθά στην ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. Τόσο στην πνευματική όσο και στην κινητική-σωματική του υπόσταση. Η προσπάθεια που καταβάλλεται με το παιχνίδι έχει ως στόχο την ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ του παιδιού και την σωματική του διάπλαση. Τα  περίπλοκα ζώα μαθαίνουν να παίζουν, και συγκεκριμένα οι πίθηκοι που είναι και τα πιο κοντινά μας διατηρούν όπως και εμείς την ικανότητα και την επιθυμία να παίζουν ακόμα και όταν έχουν ωριμάσει. Το παιχνίδι είναι για το παιδί όπως η εργασία για τον ενήλικα. Βοηθά στην εξέλιξη και την ανάπτυξή του. Όσον αφορά τα πνευματικά οφέλη πηγάζουν από τις παρακάτω βασικές αρχές, αρετές και αξίες που καλούνται να υιοθετήσουν και να σέβονται όσοι ασχοληθούν με μια πολεμική τέχνη και συγκεκριμένα με το JUDO.



Είναι άθλημα που απευθύνεται σε αγόρια και κορίτσια το ίδιο;
Το JUDO είναι άθλημα με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί ένα παιδί ανεξαρτήτως φύλου και σωματικής διάπλασης. Αφού βελτιώνει σε κάθε περίπτωση τόσο σε αγόρια όσο και σε κορίτσια:
την σωματική διάπλαση
την αντίληψη του χώρου και της απόστασης
τον συγχρονισμό κινήσεων
την αυτοπεποίθηση
την μαχητικότητα και τον δυναμισμό





Πόσες φορές την εβδομάδα προπόνηση απαιτείται και πόσο διαρκεί;
Τρεις φορές την εβδομάδα είναι το ελάχιστο, έτσι ώστε να έχουν μια καλή περιοδική εκπαίδευση (η διάρκεια της προπόνησης είναι 1 ώρα) . Σε περίπτωση βέβαια που πρόκειται για παιδιά που στοχεύουν σε μια καλή αθλητική πορεία, με πολλές νίκες, τότε θα πρέπει οι προπονήσεις, των συγκεκριμένων παιδιών, να είναι πιο εντατικές και εξειδικευμένες. Οι προπονήσεις παρόλα αυτά δε πρέπει να είναι επίπονες και εξαναγκαστικές αλλά να γίνονται με όρεξη και ενθουσιασμό (το οποίο εμπνέεται από τον προπονητή) , ώστε να προάγεται η συνέπεια μέσω της επιβράβευσης (μέσω ζωνών κτλ).







Τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και να συνεχίσει στον πρωταθλητισμό (ταλέντο, σκληρή προπόνηση)
Σίγουρα και το ταλέντο αλλά και η πειθαρχημένη σκληρή προπόνηση είναι 2 συστατικά εξ ίσου βασικά για την επιτυχημένη πορεία ενός αθλητή. Όταν υπάρχουν και τα δύο αυτά συστατικά τότε πρόκειται για μια ιδανική περίπτωση αθλητή, ο οποίος με την σωστή καθοδήγηση ενός καλού προπονητή, μπορεί να φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Παρατηρούνται κατά καιρούς περιπτώσεις μεγάλων ταλέντων που δεν είχαν ανάλογη πορεία, λόγω μικρού ενδιαφέροντος για το άθλημα. Αλλά και  περιπτώσεις αθλητών με έλλειψη ταλέντου, που παρ όλα αυτά προσπαθούν μέσα από την σκληρή προπόνηση να βελτιωθούν και καταφέρνουν να έχουν αρκετά καλή πορεία. Η έννοια της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού καθώς η επιμονή και η υπομονή του κάθε ατόμου, αλλά και η κλίση, είναι σαφώς οι παράγοντες της διάκρισης. Το ψυχολογικό επίπεδο είναι ένας εξίσου σημαντικός παράγοντας για την αγωνιστική εξέλιξη ενός αθλητή και σ αυτόν τον τομέα, καλείται ο προπονητής να ανορθώνει διαρκώς την ψυχολογία του, με κατάλληλο τρόπο.   Ο πρωταθλητισμός δεν είναι για όλους και είναι φορτίο που λίγοι μπορούν να αντέξουν, γιατί απαιτεί χρόνο και θυσίες. Καλό είναι να μην πιέζονται οι αθλητές για διακρίσεις, αλλά να ενισχύεται με διακριτικότητα ο ενθουσιασμός τους (από τον προπονητή) για νίκες. Άλλωστε οι πρωταθλητές ξεχωρίζουν εκτός από την έφεσή τους σε κάποιο άθλημα και από την στάση τους προς όλους τους τομείς της ζωής τους.



ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ JUDO
Αγωνιστικότητα, Αισιοδοξία, Ακεραιότητα, Αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, Αλληλεξάρτηση, Αλληλεπίδραση, Αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμός, αλληλοκατανόηση, Άμιλλα, Αναγκαιότητα, Ανιδιοτέλεια, Αντικειμενικότητα, Αξιοπρέπεια, Αυστηρότητα, Αυταπάρνηση, Αυτενέργεια, Αυτεξουσιότητα, αυτοκυριαρχία, Αυτονομία, Αυτογνωσία, Αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμός, Αυτοέλεγχος, ενδοσκόπηση, Αυτοκριτική, Αυτοπειθαρχία, Αυτοπεποίθηση, Αυτοσυγκέντρωση, Αυτοσχεδιασμός, επινόηση


Βεβαιότητα, Βούληση, Δημιουργικότητα, Διαλλακτικότητα, Διαλογικότητα, Διαπαιδαγώγηση, Διασκέδαση, Ευχαρίστηση, Δικαιοσύνη

Ηγεσία, Ηθική, Ήθος, Ηρωισμός, Θετικότητα, Καλαισθησία, Καλοζωία, Κοινωνικότητα, Μάθηση, Μαχητικότητα, Μεταμέλεια, Μετριοπάθεια, μετριοφροσύνη

Ολοκλήρωση, Ομαδικότητα, συλλογικότητα, Ομογνωμοσύνη, ομοθυμία, Ομοιογένεια, Όραση, Οργάνωση, Ορθολογισμός

Παιδεία, Παραγωγικότητα, Πειθαρχία, Πεποίθηση, Πρόβλεψη, πρόγνωση, Πρωτοβουλία, Ρεαλισμός

Σεβασμός, Σεμνότητα , Σκληραγωγία , Σταθερότητα, Στάθμιση, ιεράρχηση, Στιβαρότητα, Στρατηγική, Συγγνώμη, συγχώρεση, Συγκαταβατικότητα, Συγκίνηση, Σύγκριση, Συγκρότηση, Συμβιβασμός, Συμμετοχή, Συμμόρφωση, Συμπάθεια, Συμπαράσταση, Συμπεριφορά, Συμφιλίωση, Συναίσθημα, Συναναστροφή, Συνείδηση, Συνεισφορά, Συνεννόηση, Συνέπεια, Σύνεση, Συστηματοποίηση

Τάξη, Τελειοποίηση, Τέχνη, τεχνική, Τιμιότητα, Τολμηρότητα, Υγεία, Υπακοή, Υπομονή, Υποσυνείδητο, Υποχρέωση, Υπευθυνότητα

Φιλαλήθεια, Φιλαλληλία, Φιλία, Φιλοδοξία, Φιλομάθεια, Φιλοσοφία, Φιλοτιμία, Ψυχαγωγία, Ψυχολογία, Ψυχραιμία   



ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΟΦΕΛΗ
-Καλή φυσική κατάσταση και υγεία, υγιείς συνήθειες
-Δύναμη και αντοχή στην κούραση και στον πόνο
-Ταχύτητα και γρήγορα αντανακλαστικά
-Ευλυγισία ,Δεξιότητα, Εκτόνωση του άγχους
-Βελτίωση της σωματικής διάπλασης
Για κάποιον που δεν είναι γνώστης μπορεί να πει ότι το JUDO, είναι λίγο βίαιο. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Η βία είναι γενικά κάτι που πηγάζει από μέσα μας και οι λόγοι για τους οποίους τους εξωτερικεύουμε μπορεί να είναι πολλοί (κυρίως ψυχολογικοί). Δεν σχετίζεται η άσκηση βίας με την γνώση μιας πολεμικής τέχνης, ούτε ευνοείται από αυτήν. Αντίθετα η φύση της προπόνησης βοηθάει το άτομο ελεγχόμενα, να κάνει εκτόνωση και  αποσυμφόρηση εσωτερικών εντάσεων (θυμός, οργή, άγχος, λύπη κλπ), που μπορεί να έχει, ώστε να γίνει πιο ήρεμο και να είναι σε θέση να διαχειρίζεται με ψυχραιμία «δύσκολες καταστάσεις» (τσακωμούς, έντονες διαφωνίες, καταστάσεις πανικού κλπ.)
Η βία είναι ένα αποτέλεσμα, μια αντίδραση και μια έκφραση.  Οι μαχητικές τέχνες προσπαθούν να δαμάσουν τη βία, πολλές φορές με την ίδια τη βία και να την μετασχηματίσουν σε αυτοπεποίθηση, δημιουργικότητα κτλ. Ο ασκούμενος με την πάροδο του χρόνου παλεύει να υπερνικήσει τους φόβους του και να αποκτήσει έναν δυναμισμό, χωρίς να πρέπει να τον αποδείξει σε κάποιον και ειδικά στον εαυτό του. Όσο κι αν φαίνεται ότι εναρμονίζονται οι μαχητικές τέχνες  με τη βία ουσιαστικά τις αποστρέφονται. Κι αυτό συμβαίνει αφού όταν κάποιος έχει δεχτεί χτυπήματα στη διάρκεια μιας προπόνησης , βιώνει τον ψυχοσωματικό πόνο και γίνεται πιο δύσκολο να τον προκαλέσει, ο ίδιος σε άλλα άτομα.
Πώς διδάσκονται τα παιδιά να μην κάνουν πράξη αυτά που μαθαίνουν στο μάθημα στο σπίτι τους με αντίπαλο τα αδέλφια τους ή τους φίλους τους;
Oι παραπάνω αρχές στις οποίες στηρίζεται το άθλημα – μαχητική τέχνη αφομοιώνονται από τους μαθητές (ασκούμενους) με θεωρητική εκπαίδευση μέσω του προφορικού λόγου και σε περίπτωση παράβασης κάποιας αρχής ο ασκούμενος υποβάλλεται σε κάποια παραδειγματική τιμωρία. Ο δάσκαλος είναι αυτός ο οποίος κρίνει το μέγεθος της «παράβασης» και καθορίζει την τιμωρία, η οποία μπορεί να είναι  σε αρχικό στάδιο μια απλή λεκτική επίπληξη-προειδοποίηση-προσωπική συζήτηση και σε πιο ακραίες περιπτώσεις ,μη συμμόρφωσης, ακόμα και αφαίρεση της ζώνης η οποία αποτελεί έναν δείκτη παλαιότητας, σεβασμού και επιπέδου του ασκούμενου. Βέβαια σε νηπιακές ηλικίες η άμεση επικοινωνία με τον κηδεμόνα είναι επιτακτική ώστε να αντιμετωπίζονται από κοινού, καταστάσεις βίαιης συμπεριφοράς σε φιλικά και συγγενικά πρόσωπα.


Η μικρή βίβλος του γονιού
• Δίνετε θετικά σχόλια και περηφανευτείτε για τα επιτεύγματα του παιδιού
   σας.
• Επαναλαμβάνετε συχνά: Με την επανάληψη έρχεται η τελειότητα.
• Επισημάνετε την πρόοδο του.
• Βοηθήστε το να μην τα παρατήσει όταν απογοητευτεί.
• Τονίστε την σημασία του να χάνεις με αξιοπρέπεια.
• Να το συγχαρείτε αν κάνει μη εγωιστικές πράξεις.
• Να συγχαρείτε όλη την ομάδα και να χειροκροτάτε για όλα τα παιδιά.
• Βοηθήστε το παιδί να διοχετεύσει τα αρνητικά του συναισθήματα προς μια
   θετικότερη συμπεριφορά.
• Συζητήστε για τα παιχνίδια, την προπόνηση, τους αγώνες.
• Μοιραστείτε τις ήττες και τις νίκες. 




Κίνητρα- Κινητοποίηση των μαθητών.
Η μετρημένη χρήση επιβράβευσης μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στη σωστή κατεύθυνση
Ο τρόπος αντιμετώπισης θετικών και αρνητικών συμπεριφορών των παιδιών έχει απασχολήσει τους παιδαγωγούς εδώ και πολλές δεκαετίες. Η προφορική επιβράβευση είναι κάτι με το οποίο όλοι συμφωνούν. Όταν όμως η επιβράβευση παίρνει υλική μορφή (αυτοκόλλητα, παιχνίδια, κουπόνια κλπ) υπάρχουν διιστάμενες απόψεις.

Κάποιοι ερευνητές εκφράζουν την αντίθεσή τους στο να επιβραβεύονται υλικά τα παιδιά όταν κάνουν δημιουργικές εργασίες, που συνήθως τα παιδιά κάνουν με κέφι. Πιστεύουν ότι η επιβράβευση και ο έπαινος γι' αυτές τις προσπάθειες τους, τα οδηγούν στο να χάνουν το πραγματικό τους ενδιαφέρον και τη διάθεση τους για δημιουργία. Ισχυρίζονται πως τα παιδιά αποπροσανατολίζονται και το ενδιαφέρον τους για να φέρουν σε πέρας πρόσθετες δραστηριότητες που μπορεί να τους αναθέσει η δασκάλα τους κρατάει όσο κρατάει και η επιβράβευση.

Από την άλλη πλευρά οι ψυχολόγοι Robert Einsenberger (University of Delaware) and Judy Cameron διαφωνούν. Είναι η κακή χρήση της επιβράβευσης - όχι η καθεαυτού επιβράβευση - που δημιουργεί το πρόβλημα. Εάν η επιβράβευση γίνεται με σωστό τρόπο τότε αυξάνει το κίνητρο των παιδιών και την δημιουργικότητα τους. Οι δύο αυτοί ψυχολόγοι πιστεύουν ότι η επιβράβευση δουλεύει καλύτερα όταν είναι συνδεδεμένη με την καλή προσπάθεια και όχι με μία οποιαδήποτε προσπάθεια.

«Όταν μια ομάδα παιδιών ή ένα παιδί επιβραβεύεται για την εξαιρετική του προσπάθεια, τότε του στέλνουμε μήνυμα ότι κάνει καλή δουλειά. Η επιβράβευση παροτρύνει το παιδί να συνεχίσει να προσπαθεί και να παίρνει χαρά από την ίδια την δουλειά του.»

Εάν ένα παιδί έχει ενδιαφέρον για μια δραστηριότητα, καμία εξωγενής παρότρυνση δεν είναι απαραίτητη. Εάν όμως τα παιδιά χρειάζονται παρότρυνση, ο Einsenberger συμφωνεί ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν ακούν τον προφορικό έπαινο ταυτόχρονα με τις χειροπιαστές επιβραβεύσεις. Εάν ένα παιδί διακριθεί σε μια τάξη, το να πάρει ένα καλό βαθμό είναι σημαντικό, αλλά βοηθάει και ο προφορικός έπαινος. «Έκανες καλή δουλειά. Κέρδισες το Α σου!» Αυτό θα κάνει το παιδί να αισθανθεί καλά για το κατόρθωμά του.

Κάτι που θα μπορούσαμε να προσέξουμε είναι να μην μπερδεύουμε την επιβράβευση με την δωροδοκία. Δωροδοκία είναι να τάζουμε στα παιδιά από την αρχή για να εξασφαλίσουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά που θέλουμε ή την ανάληψη παραπάνω δραστηριότητας από το παιδί. Μπορούμε ύστερα από μία σειρά θετικών συμπεριφορών των παιδιών να έχουμε κάποια επιβράβευση που δεν θα τηγ νωρίζουν εκ των προτέρων που να είναι σχετική με το θέμα της εργασίας που είχαν να κάνουν τα παιδιά. Ακόμη καλύτερα αποτελέσματα έχουμε όταν η επιβράβευση είναι ομαδική και δίνεται σε όλη τη τάξη επειδή το κάθε μέλος της ομάδας είχε θετική συμπεριφορά. Τέτοια επιβράβευση μπορεί να είναι να πάει η τάξη κάπου μια εκδρομή, να κάνει περισσότερο διάλειμμα, να κάνει μια μη προγραμματισμένη ομαδική δραστηριότητα.

Σε ένα σύστημα όπου υπάρχει ατομική επιβράβευση είναι βέβαιο πως κάποιο παιδί που ξεχωρίζει θα έχει περισσότερες ευκαιρίες να βραβευτεί από ένα άλλο παιδί. Έτσι, έχει παρατηρηθεί σε μια τάξη ένα παιδί να έχει αποκτήσει πολλά βραβεία (αυτοκόλλητα, κάρτες, παιχνίδια) ενώ ένα άλλο πολύ λιγότερα. Το σημείο αυτό είναι το πιο κρίσιμο όσον αφορά τη μεθοδολογία και το τρόπο που γίνεται η επιβράβευση, έτσι ώστε η επιβράβευση κάποιων παιδιών να μη φαίνεται ως τιμωρία των υπολοίπων. Η επιβράβευση πρέπει να γίνεται επειδή κάποιο παιδί προσπαθεί να γίνει καλύτερο από τον εαυτό του και όχι από τον άλλον. Σαν αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια βελτίωσης μπορεί και πρέπει να επιβραβεύεται και έτσι όλοι οι μαθητές της τάξης, εφόσον προσπαθούν, θα έχουν τη χαρά να έχουν επιβραβευτεί. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό η δασκάλα που επιβραβεύει να κρατά τις ισορροπίες και να βεβαιώνει πως όλα τα παιδιά της τάξης έχουν με κάποιο τρόπο επιβραβευτεί κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης περιόδου, όπως πχ μιας εβδομάδας. Έτσι η επιβράβευση βοηθά το κάθε παιδί να συνεχίσει να προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του και να έχει θετική συμπεριφορά, ενώ ταυτόχρονα δεν δημιουργεί ένα πιθανόν ανταγωνιστικό κλίμα που με τη σειρά του μπορεί να επιφέρει αρνητικές συμπεριφορές. Ένα τέτοιο σύστημα βοηθά το παιδί να επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στο να συγκρίνει κάθε φορά τη βελτίωση του εαυτού του και όχι να συγκρίνεται διαρκώς με τους τριγύρω του. Ο Alfie Kohn συγγραφέας του «Τιμωρημένος από τις Επιβραβεύσεις» (Houghton Mifflin,1995) λέει ότι «....οι επιβραβεύσεις, έχουν αποδειχθεί πιο αποτελεσματικές από τις τιμωρίες στο να βοηθάνε τα παιδιά να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και να γίνονται άτομα που από μόνα τους μπορούν να μαθαίνουν για όλη τους τη ζωή με ενδιαφέρον και υπευθυνότητα.»

Ο απώτερος σκοπός σχετικά με την επιβράβευση των παιδιών είναι να γίνει δεύτερη φύση τους η θετική τους συμπεριφορά έτσι ώστε να μην έχουν ανάγκη την επιβράβευση. Σταδιακά η αυτό-παρότρυνσή τους θα είναι αρκετή για να τα οδηγήσει σε επιθυμητή συμπεριφορά και η εξωτερική επιβράβευση δεν θα χρειάζεται πια. Τα παιδιά αυτά είναι εκείνα που θα έχουν την θετική αυτοεκτίμηση που θα τα κάνει να δίνουν το μπράβο μόνα τους στον εαυτό τους. Δυστυχώς τα παιδιά που από μικρή ηλικία το καταφέρνουν αυτό είναι πολύ λίγα. Ο μέσος όρος των παιδιών χρειάζεται κάποιου είδους επιβράβευση με σωστή και μετρημένη χρήση. Αυτή η επιβράβευση είναι που μπορεί να οδηγήσει τα παιδιά στην σωστή κατεύθυνση. Φυσικά για να φτάσουμε σε αυτά τα θετικά αποτελέσματα δεν αρκεί η δουλειά που γίνεται στο σχολείο. Απαιτείται η πολύ καλή συνεργασία σχολείου, γονιού και ψυχολόγου και όμοια αντιμετώπιση των παιδιών στο σπίτι με εκείνη που γίνεται και στο σχολείο.





Η σωματική δραστηριότητα αποτελεί μια πρόκληση!

Η εικόνα ενός παιδιού να παίζει στην παιδική χαρά σας φαντάζει πολύ φυσιολογική, πόσο αληθινή είναι όμως; Η κίνηση αποτελεί μια φυσική τάση των παιδιών και μάλιστα όσο πιο μικρά σε ηλικία τόσο πιο αυθόρμητα την εκφράζουν.

Μεγαλώνοντας ωστόσο η σωματική δραστηριότητα αποτελεί μια πρόκληση εφόσον φαίνεται πως αρχίζουν να την εγκαταλείπουν! Αιτίες; Οι αυξημένες απαιτήσεις του σχολείου, η αίσθηση πως δεν είναι όλοι καλοί στα αθλήματα, η απουσία προτύπων αλλά και η απουσία σωματικής δραστηριότητας στην οικογένεια.

Παρά την φυσική τους τάση, τα παιδιά σήμερα καταλήγουν να είναι λιγότερο δραστήρια, ενώ αυξάνεται ταυτόχρονα η παρακολούθηση τηλεόρασης και η ενασχόλησή τους με ηλεκτρονικά παιχνίδια και υπολογιστές. Και ακόμη κι αν επιθυμούν να παραμείνουν δραστήρια, κοινωνικοί περιορισμοί όπως η ύπαρξη δημόσιων χώρων όπου μπορούν να παίζουν ή να βρίσκονται με τους συνομήλικούς τους με ασφάλεια αποτελεί ζητούμενο.

Θα πρέπει ωστόσο να γνωρίζουμε ότι η συστηματική σωματική δραστηριότητα, την εποχή όπου η παιδική παχυσαρκία αγγίζει τα όρια της «επιδημίας» και οι χρόνιες ασθένειες εμφανίζονται από πολύ μικρές ηλικίες, συμβάλλει όχι μόνο στη διατήρηση ενός υγιούς σωματικού βάρους, αλλά και σε πολλές ακόμη πτυχές της σωματικής και ψυχικής υγείας, αφού τα σωματικά δραστήρια παιδιά:
• Δημιουργούν δυνατούς μύες και γερά οστά
• Μπορούν να ρυθμίζουν καλύτερα το σωματικό τους βάρους και έχουν μικρότερες πιθανότητες να αυξήσουν υπερβολικά το βάρος τους
• Έχουν μειωμένο κίνδυνο να εμφανίσουν χρόνιες παθήσεις όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 και η υπέρταση
• Κοιμούνται ποιοτικά
• Μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα σωματικές και συναισθηματικές προκλήσεις
• Έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση και λιγότερο άγχος και στρες.
Πόση σωματική δραστηριότητα;
Όλα τα παιδιά άνω των 2 ετών συστήνεται να έχουν τουλάχιστον 60 λεπτά μέτριας προς έντονης έντασης σωματικής δραστηριότητας καθημερινά.

Παράλληλα, οι συστάσεις αναφέρονται και στις ώρες τηλεθέασης (τηλεόραση, υπολογιστής για ψυχαγωγία, βιντεοπαιχνίδια), όπου η επιτρεπόμενη ώρα παρακολούθησης είναι μέχρι 2 ώρες την ημέρα, ενώ τα παιδιά κάτω των 2 ετών συστήνεται να μην παρακολουθούν καθόλου τηλεόραση.

Πώς μπορείτε να κινητοποιήσετε το δικό σας παιδί;Με τρεις απλούς τρόπους!

Επιλέξτε τις κατάλληλες δραστηριότητες ανάλογα με την ηλικία του. Διαφορετικά υπάρχει το ενδεχόμενο το παιδί να μπερδευτεί ή να βαρεθεί.

Δώστε στα παιδιά διαφορετικές εναλλακτικές! Βοηθήστε τα παιδιά να νιώσουν πως η άσκηση είναι μια εύκολη διαδικασία και μέρος της καθημερινότητάς τους, ώστε να επιδιώξουν να την επαναλάβουν.

Έχει πλάκα! Η διασκέδαση πρέπει να είναι ένα σημαντικό κομμάτι της άσκησης, ώστε να διατηρεί το ενδιαφέρον τον παιδιών!







     

Δεν υπάρχουν σχόλια: